ก็เพราะไอ้ความห่างไงละ
ที่ทำให้พี่เปลี่ยนไปมากมาย
ห่างหาย หงุดหงิด รำคาญ เซร็ง (มันเป็นอารมณืทั้งหมดของพี่เวลากรู๋โทรไปหา)
เมื่อคืนเวลาห้าทุ่มกว่า
พี่โทมาหาในรอบสองเดือน
โห!! สวรรค์โปรด
ฉันคิดว่าพี่คงไม่มีกะจิตกะใจโทรหากันอีกแล้ว
ด้วยประโยคสั้นๆ
พี่ : อยู่ไหน หรอ ทำไรอยู่
กรู๋ : ดึกป่านนี้แล้วจะให้ไปอยู่ไหนละ ก็อยู่ในห้องนี้ละ พรุ่งนี้เดินทางกี่โมง
พี่ : ตั้งแต่หกโมงเช้าเลยละ
กรู๋ : งั้นหรอ งานยุ่งไหมอะ ทำไมยังไม่นอนอีก
พี่ : อืม นิดหน่อย จะนอนแล้วนะ
กรู๋ : งั้นหรอ สวัสดีนะคะ พรุ่งนี้เดินทางปลอดภัยนะคะ ไปถึงแม่สอดแล้วอย่าลืมโทรหากันนะ
พี่ : อืม ได้ (ถ้าไม่เมาซะก่อนนะ)
กรู๋ :งั้นหลับฝันดีนะ
พี่: อืม
วางสาย........
นี่เป็นการคุยโทสับกันสั้นๆๆในรอบหลายเดือน
แต่นั่นมันยังแฝงด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความสุขนัก
เอาละวะ
คอยดูนะ ไอ้ความรักแท้ แ-ง มันจะแพ้ความใกล้ชิดหมัยงะ คราวนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น