น้ำค้าง...ประทังหัวใจ

เป็นแค่หนอน ไร้ค่าที่หลงลืมตาเกิดมาท่ามกลางดอกไม้ ร่างกายผอมบาง ด
มกลิ่นหอม เย้ายวน หลากสีชีชวนให้หลงรักไม่ลาร้างหลงรักเจ้าช่อดอกไม้ทั้งใจ
ต่อให้หิวก็ฝืนก็ทน จะยอมไม่กลืนไม่กินดอกใบ ให้เจ้าดอกไม้ระคาย
แค่ใช้น้ำค้างเพื่อพอประทัง ตายังมองชื่นชมแค่เพียงดอกไม้
ไม่เคยคิดมองตัวเอง จนชีวิตเจ้าหนอนก็ตายลงไป
ยอมทำไปแม้ไม่มีใครจะมองเห็น หล่นร่วงลงไปทอดกายเป็นปุ๋ยดิน
โอ้เจ้าหนอน ผีเสื้อ ไม่เหลือเวลาตามฝันไม่ทันได้เติบโต ไม่ทันโผบิน
แล้วความรัก ของมัน จะทิ้งเรื่องราวอะไรให้ใครได้ยิน รักที่สร้างสรรค์ไม่ทำร้ายใคร
แค่ใช้น้ำค้างเพื่อพอประทัง ตายังมองชื่นชมแค่เพียงดอกไม้
ไม่เคยคิดมองตัวเองจนชีวิตเจ้าหนอนก็ตายลงไป
ยอมทำไปแม้ไม่มีใครจะมองเห็น แต่ดอกไม้ยังคงงดงาม เพราะปุ๋ยดิน

คติเตือนใจของผู้ที่ปรารถนาทุกอย่าง

เรื่องภายในย่อมสำคัญกว่าเรื่องภายนอกตน คนที่รู้เพียงเปลือกนอกย่อมสู้คนที่รู้ถึงแก่นไม่ได้ อดีต คือ ความฝัน ปัจจุบัน คือ ภาพมายา อนาคต คือ ความไม่แน่นอน คิดก่อนทำ อดทนไว้ พึงอภัย ไม่มีอะไรเป็นของเรา แม้แต่ตัวของเราเอง โกงคนอื่น เหมือนจุดไฟเผาตัวเอง เมตตาคนอื่น เหมือนสร้างบ้านให้ตัวเอง อย่าระแวงคนอื่น ยิ่งกว่าระวังตัวเอง ชีวิตไม่พอกับตัณหา เวลาไม่พอกับความต้องการ ที่พักครั้งสุดท้าย คือป่าช้า ถ้าท่านทำงานแข่งกับสังคม ความพินาศล่มจมจะตามมา ถ้าท่านทำงานเห็นแก่หน้า ท่านจะพบปัญหาเรื่อยไป ถ้าท่านทำตัวเห็นแก่ได้ ท่านอย่าหว ังน้ำใจจากเพื่อนฝูง ถ้าท่านกล้าเกินไป ท่านจะทำอะไรไม่สำเร็จ ถ้าท่านกล้าจนเกินงาม ท่านจะพบกับความเดือดร้อน ถ้าท่านขาดความพอดี ท่านจะพบกับความทุกข์อย่างมหันต์ ถ้าท่านขาดความยังคิด ชีวิตทั้งชีวิตจะหมดความหมาย ถ้าท่านทำใจให้สงบ ท่านจะพบกับความสุขที่เยือกเย็น ถ้าท่านมีความพอดี ท่านจะเป็นเศรษฐีในเรือนยาจก ถ้าท่านมีแต่ความงก ท่านจะเป็นยาจกในเรือนเศรษฐี ถ้าท่านมีเมตตาจิต ท่านจะมีญาติมิตรทั่วบ้าน ถ้าท่านเมตตาเกินประมาณ ท่านจะพบคนพาลทั่วเมือง ถ้าท่านคิดถึงความหลัง ท่านจะพบรังแห่งความเศร้า ถ้าท่านมีความมัวเมา ท่านจะพบความปวดร้าวภายหลัง ถ้าท่านทำดีเพื่อเด่น ท่านจะถูกขเม่นจากญาติมิตร ถ้าท่านทำดีเพื่อน้ำจิต ท่านจะมีชีวิตอยู่อย่างสบาย ถ้าท่านหวังพึ่งแต่คนอื่น ท่านจะต้องกลืนน้ำตาตัวเอง ถ้าท่านรู้จักใช้เวลา ชีวิตจะมีค่ากว่านี้ ถ้าไม่กินอยู่เท่าที่มี จะได้เป็นเศรษฐีเงินกู้ ถ้ามั่วสุมกับอมายมุข จะพบความทุกข์ในเบื้องปลาย ถ้าทำหูเบาตามเขาว่า จะต้องน้ำตาตกใน ถ้าพูดโดยไม่คิด เท่ากับพ่นลมพิษใส่คนอื่น ถ้าจริงจังกับโลกเกินไป จะต้องตายเพราะความเศร้า ถ้าต้องการความเป็นอิสระ ให้พยายามชนะใจตัวเอง ถ้าไม่รู้จักความทุกข์ จะพบกับความสุขได้ที่ไหนถ้าไม่ยอมปล่อยวาง จะพบกับความว่างได้อย่างไร ถ้าหาความสุขจากความมัวเมา ท่านกำลังจับเงาในกระจก ถ้าอยากเป็นคนงาม อย่าวู่วามโกรธง่าย ถ้าอยากเป็นคนสบาย อย่าเบื่อหน่ายความเพียร ถ้าอยากเป็นคนมั่งมี อย่าเป็นคนดีแต่จ่าย ถ้าอยากเป็นคนนำสมัย อย่าทำลายวัฒนธรรม ถ้าอยากเป็นคนมีเกียรติ อย่าเหยียดหยามคนอื่น ถ้าอยากเป็นคนความรู้ อย่าลบหลู่อาจารย์ ถ้าอยากหาความสำราญ อย่าล้างผลาญสมบัติ ถ้าอยากเป็นคนมีอำนาจ อย่าขาดความยุติธรรม ถ้าอยากเป็นคนดัง อย่าหวังความสงบ ถ้าอยากเป็นที่เคารพ ต้องพบความจบก่อนตาย อย่าทำตัวให้เด่น โดยการสร้างหนี้ให้ตัวเอง

+3+

ต้องนิ่ง

ถ้านิ่งจริงๆ จะเกิดสิ่งดีๆขึ้น

เราต้องเคารพในตัวตนของเขา

ฟังให้เข้าถึงอารมณ์+ความรู้สึก

ฟังเขาแบบปราศจากอคติ

ติดตามเรื่องราวอย่างต่อเนื่องแต่บางเรื่องราวต้อง "แขวนไว้ก่อน"

ฉันรู้

ว่าทุกคนต้องการความสุข

เขาต้องการความสุข

ฉันก็ต้องการความสุข

ฉันจะฟังเหตุผลของเขาก่อน

และคิดว่าถ้าฉันเป็นเขา ฉันจะ...



ฉันจะให้เวลาเขาได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจ

ให้เวลาตัวเองได้ฟังเขาอย่างเข้าใจ

ฟังตัวเอง

ใช้ความคิด ความรู้สึก เหตุผล ว่าคืออะไร

แล้วฟังความเงียบ สะท้อนความคิดด้วย "สมาธิ"

ปล่อยให้ความคิดเรื่องของเราเดินทางไปช้าๆ

และให้ผ่าน 3 คำนี้ก่อน

นั่นคือ อดีต ปัจจุบัน อนาคต

เราเคยเจอเรื่องราวประมาณนี้ไหม เคยได้ยินอะไรมาบ้าง เคย(เคย)

วันวาน

ได้รับอีเมล์คำสั่งสั้นๆจากเขา ฉันไม่ได้ดีใจ
แต่ฉันกำลังคิด
ครุ่นคิด
เขาโทรมาในรอบ10วัน
เขาเมล์มาหาในรอบครึ่งเดือน
เขาเมล์สั้นๆ
"ช่วยพิมพ์...(งาน)ให้หน่อย และแยกของใครของมัน แล้วส่งมาทางเมล์นะ"
มีเพียงเท่านี้จริงๆ
เขาไม่เคยถามถึงความเป็นอยู่ของฉัน
นี่ถ้าไม่ใช่เรื่องงานเขาจะยังติดต่อมาหาฉันไหม

หรือนี่จะเป็นคำตอบ

ว่าเรื่องราวของเรา
จะเป็นแค่วันวาน...

เมื่อเธอไม่พูดคำใดๆ

มันน่าประหลาด ที่เธอสามารถพูดกับหัวใจฉันได้
โดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดแม้คำเดียว
เธอก็จุดประกายแสงไล่ความมืดได้
ต่อให้ฉันพยายาม ฉันก็ไม่มีวันอธิบายได้
ถึงสิ่งที่ฉันได้ยินในเวลาที่เธอไม่ได้พูดอะไรเลย
รอยยิ้มบนใบหน้าเธอ
บอกให้ฉันรู้ว่า เธอต้องการฉัน
ความสัตย์ซื่อในดวงตาเธอ บอกว่า เธอจะไม่มีวันจากฉันไป
สัมผัสจากมือของเธอ บอกว่า ไม่ว่าเมื่อใดที่ฉันล้มลง เธอจะคว้าฉันไว้
เธอบอกได้ดีที่สุด เมื่อเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ตลอดทั้งวัน
ฉันได้ยินผู้คนเอ่ยถึงเรื่องความรัก
แต่เมื่อเธอกอดฉันอยู่ตรงนี้ เธอทำให้ฝูงชนที่แวดล้อมหายไปหมด
ต่อให้คนเหล่านั้นพยายาม เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้
ถึงสิ่งที่หัวใจของเธอและของฉันคุยกัน
เธอบอกได้ดีที่สุด เมื่อเธอไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
รอยยิ้มบนใบหน้าเธอ
ความสัตย์ซื่อในดวงตาเธอ
สัมผัสจากมือเธอ
ล้วนบอกให้รู้ว่า
เธอต้องการฉัน
คิดถึงเธอที่สุด

นี่น่ะหรือ...ความตาย

14 วันเราสองคนไม่ได้เจอกัน พี่หายเงียบ

เหมือนเธอได้ลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว
บนโลกใบนี้ไม่มีเธออีกแล้วใช่ไหม
ฉันกำลังเหยียบผืนดินเดียวกะที่เธอเหยียบใช่ไหม
ทำไมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ
ไม่ได้ยินเสียงคุย
ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะ
ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป

และนี่คือสิ่งที่หลงเหลืออยู่
ซาก
แล้วศพละ
มันอยุ่ไหน
ใครเจอ
บอกได้ไหม

มันทรมานมากกับการที่ต้องอยู่เหมือนเอได้ตายจากไปแล้ว
หายเงียบ
ไม่มีเสียงใดๆ
ความมืดเข้าครอบงำฉันในทุกย่างก้าว
หรือว่าฉันกำลังจะลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว
หรือว่าความตายกำลังบังเกิดกับฉัน

หรือว่าฉันควรทำความเข้าใจกับการตาย! การจากไป ของเธอ
หรือว่าฉันควรทำใจกว้างกว่านี้
หรือว่าฉันไม่ควรใส่ใจกับเรื่องการจากไปของเธอ
ค่าของคน
ค่าของฉันมีแค่ไหน
มีแค่ที่มีให้เธอน่ะหรือ
เกิดมาเพื่อตาย
และฉันก็สมควรตายแล้วใช่ไหม
หรือใครที่สมควรตาย
หรือทุกคนที่ต้องตาย

หรือไม่มีใครๆที่ต้องตาย
แต่ว่าเหมือนฉันได้ถูกความตายทำให้พรากจากเธอ
เธอได้ตายไปแล้วจริงๆ

แลไปหน้า

ผ่านไปอีกวันกับการต่อสู้กับจิตใจของตนเอง

มันไม่ง่ายเลย ที่จะเป็นตัวของตัวเอง

ชีวิตต้องอิงแอบกับคนอื่นเสมอไป เรื่อยมา

มันเหมือนชีวิตนี้เกิดมาเพื่อเสาะหาใครสักคน

ที่จะมาอยู่ดูแลกันตลอดยี่สิบสี่นาฬิกา

หรือว่าจริงๆแล้วไม่อยากจะมีใครสักคน

มันสับสนและวกวนบานหนทางในทุกย่างก้าว

เลือกได้ไหมว่าจะไปทางซ้ายหรือขวาดี เลือกสักทาง

หรือฉันจะอยู่แบบนี้ แบบที่ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง

อย่าได้ไปตามเส้นทางที่ใครอื่นเขานำไป

และอย่าได้ไปอิงแอบ พึ่งพิงใครอีกเลยได้ไหม

และอย่าให้มันเป็นคำถามอยู่แบบนี้ไปตลอดได้ไหม

ให้มันเป็นรูปธรรมชึ้นมา สามารถมองเห็นและจับต้องได้

ได้เวลาให้อาหารตัวเอง

ให้อาหารจิต อาหารใจ

ใส่ใจกับสุขภาพตัวเอง

มุ่งมั่นในสิ่งที่ฝัน

สิ่งที่นำไปสู่จุดวิกฤติ

ความรักเป็นสิ่งที่เกิดจากใจไม่อาจบังคับกันได้
ความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรักความยินดีที่คนที่คนรักมีความสุข
การให้อภัยเมื่อคนที่ตนรักทำผิด
และการเสียสละความสุขของตนเพื่อความสุขของคนที่ตนรัก
กรุปรารถนาจะยึดครองพี่เพื่อความสุขของกรุเอง
เมื่อไม่สมหวังกรุก็เลยอยากฆ่าพี่
เป็นความคิดและการกระทำที่เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ของกรุโดยฝ่ายเดียว
มิได้คำนึงถึงจิตใจและความรู้สึกของพี่
หาใช่ความรักไม่
หรือที่ผ่านมาทั้งหมดนั้น
กรุไม่ได้รักพี่เขาเลย
หรือว่าเพราะอะไร
ทำไมกรุถึงอยากจะฆ่าพี่
อยากจะยิงด้วยปืน
อยากจะแทงด้วยมีด
สิ่งที่กรุทำลงไปแล้วมันเป็นการแสดงความก้าวร้าว
มากขึ้นๆทุกวัน
เวลาที่กรุเครียดที่สุดคือ
เวลาที่กรุนึกภาพตอนที่กรุไปยิงพี่เขาและระเบิดสถานที่ตรงนั้นให้แหลกกระจุย
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะกรุแค้น ยูเนียน รัก ยูเนียน เห็นแก่ตัว หรืออะไรใดๆๆอีกเหรอ
ใครช่วยให้คำตอบกรุที
ก่อนที่กรุจะ...ลงมือ

ชีวิตหลังการทำลาย

หลังจากเกิดเหตุการณืต่างๆ ที่มานรุนแรงจนรับไม่ไหว
ฉันหักมือถือแบบพับของพี่ ใช้กรรไกรตัดผ้าห่มและเสื้อผ้าของพี่ฝากไว้ในห้องทั้งหมด
รวมทุกอย่างที่ฉันเคยทำลาย ที่เกิดขึ้นมานานกว่านี้ คือ ทำลายสร้อยคอกะผ้าคลุมไหล่ ทิ้งไปแล้ว
รวมทั้งฉีกรูปของพี่ทิ้งหมดแล้ว
แต่มานก็ยังไม่อาจช่วยให้ฉันเลิกและลืมเขาได้เลย
นี่มานเกิดไรขึ้นกับฉัน
ฉันเป็นโรคประสาท!!!!
หรือว่าฉันเป็นบ้า
มานน่ากลัว
มานมืดมน
หาหนทางไม่เจอ
ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
การที่พี่เขาอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นและไม่สนใจกัน
แต่พอลงมาข้างล่างก็ยังทำเป็นสนใจฉันเหมือนเดิม
มานช็อค!!!
เรื่องการทำลายข้าวของนั้น มีคนบอกไว้ว่า จะนำไปสู่การสูญเสีย
หากได้ใช้ชีวิตคู่ มานก็คงเจอกะความวิบัติ
สงครามแห่งจิต
ฉันจะต่อสู้กับมันต่อไปได้อย่างไรเล่า
มืดแปดทิศ
หรือว่าเรื่องราวของเรากำลังจม
จมดิ่งสุ่ก้นทะเลลึก

ติดชายเจ้าชู้

ก็เพิ่งรู้ ว่าชายเจ้าชู้คือของเสพติด
ถ้าไม่มีแล้วมันหงุดหงิด กรูติดผู้ชายเจ้าชู้
ความหล่อ ความสมาร์ท
ความปากหวาน การเอาใจเก่ง
มันหาจากใครไม่ได้จริง ๆ
มันเหมือนชายเจ้าชู้มีบางสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยจริง ๆ ต้องลงแดง
ถ้าไม่มีชายเจ้าชู้คงต้องกลิ้งลงไปกองอย่างกับหมา โฮ่ง โฮ่ง
คล้าย ๆ กับสุรา แต่โรคนั้นคงรักษาได้สักทาง จั๊ดจาแด๊บ ๆๆ (ลงแดง)
โรคมันไม่หาย และดูคล้ายยืดเยื้อ
เป็นโรคพิษชายเจ้าชู้เรื้อรังบางทีหัวเราะเสียงดัง ๆ
บางทีก็ร้องนอนครวญคราง เอาซักทางได้ไม๊
ในบางครั้งกรูยังเคยคิดเลิกเด็ดขาด
ได้เจอชายเจ้าชู้แล้วขยาด
แต่พอได้เจอผู้ชายหล่อๆเดินเกลื่อนกลาด ก็ยิ่งมองเล้ย

หรือว่ากรูจะป่วย
กรูคิดมากไปหรือไม่งะ
กรูว่างเกินไปน่ะหรอ
ชีวิตกรูไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอ
มันจะเป็นได้แค่นี้เองหรอ
หรือนี่เป็นเพียงแค่ก้าวแรกของการใช้ชีวิต
หรือว่านี่คือหลุมดำที่กรุกะลังต่อสู้เพื่อปีนป่ายขึ้นมา
หรือว่ากรูกำลังอยู่ในห้วงแห่งความพะวง
มันเป็นคำถามหรือบางทีฉันอาจรู้สาเหตุแล้ว
แต่นั่นมันเป็นสิ่งที่พูดออกมาไม่ได้
หรือว่ากรูไม่อยากพูดความจริงออกมาเอง
หรือว่ากรูไม่ยอมรับความจริง หรือกรูยอมรับความจริงไม่ได้

ตอนนี้กรูหมั่นไส้ยัยคนนั้นเหลือทน
มันชอบคนที่กรูชอบด้วย
และมันก็ได้อยู่ใกล้ๆในทุกๆวัน
กรูอิจฉามัน
อิจฉาๆๆๆๆ ได้ยินไหม
กรูอยากเป็นคนที่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่กรู่ชอบบ้าง
กรูอยากประสบความสำเร็จในด้านนี้บ้าง
ทำไม มันไม่ได้เลยหรือ
หรือว่ากรูจะไม่สามารถมีความรักที่แท้จริงและบริสุทธ์ได้
หรือว่าอะไรอีกเยอะแยะ แต่กรู่ไม่อยากพุดเพราะกรูไม่อยากพุด
หรือว่าเพราะอะไร อะไร อะไร
ทำไมกรูต้องคิดมาก
หัวกรูจะระเบิดแตกตาย
หากได้ระเบิดตรงนี้เลยคงจะดีมากทีเดียว
แล้วกรูจะมีวันนั้นไหม
วันที่กรูได้อยู่ใกล้ๆเมิง...

กรูละไม่เข้าใจเลย
ทำไมพี่ถึงได้หายเงียบอีกแล้ว
นี่ผ่านมาได้3วันแล้วนะ
ไม่มีวี่แววข่าวคราวจากพี่บ้างเลย
กรูพยายามโทรหา
แต่ก็มียัยคนนั้นมารับสาย และยังทำเป็นไม่ได้ยินอีก
กรูละหมั่นไส้จริงเลยเชียว
วันนี้กรูโทรหาตั้งแต่เช้า
ก็ไม่ได้คุย
เมื่อวานตอนเย็นกรู่โทรไปพี่ก็ไม่อยู่รร.
พี่คงสนุกกะงานจนลืมกรูไปแล้วจริงๆ
พี่ไม่สนใจกรูเลย
หลายคืนแล้วที่กรูฝันร้าย
ฝันว่าพี่มาหากรูด้วยใบหน้าที่อิดโรย
ไม่มีความสุขเลยประมาณนั้น
กรูรุ้สึกแย่ว่ะ
และวันที่กรู่ไปหาพี่ที่นครไทย
พี่นอนอยู่ข้างๆๆกรู
แต่กรูว่ากรูยังฝันร้าย
ฝันว่าพี่มาหาฉัน แต่พี่ไม่พูดด้วยเลย
มันเป็นลางสังหรณ์ใช่ไหม
ช่วงนี้กรูจะเป็นประสาทตาย
ไม่ได้ระบาย
เครียดหลายเรื่อง
ทั้งเรื่องพี่ เรื่องเศรษฐกิจ
เรื่องงาน
สารพัดถาโถมเข้ามา
กรูจะตายไหมเนี่ย ภายในอาทิตย์นี้
กรู่อึดอัด
อยากจะระบาย
กรูกะพี่ใช่เนื้อคู่กันหรือเปล่าวะ
ทำไม แล้วก็ทำไม
กรูจะได้ทำใจ
กรุไม่อยากเป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับเขาในอนาคตข้างหน้า
กรูไม่อยากเจ็บมากกว่านี้
กรูยินดีออกจากชีวิตพี่ ถ้าพี่ไม่ต้องการ
แต่กรูขอรุ้ ณ ตอนนี้ได้ไหม
และถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริง
กรูจะได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆพี่ตลอดไหม
กรูจะได้อยู่ดูแลตลอดไหม
กรูอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ช่วยบอกได้ไหม
หรือว่าใครๆที่รู้
ช่วยบอกที
พักเที่ยงละ
กรุออกไปกินข้าวก่อน
กรูหอบเอาลำตัวอันห่อเหี่ยวไปแ - กข้าวก่อน
(เริ่มใช้คำหยาบละ)

สายลม สายฝน กะ เสียงเพลง

ตอนนี้เปิดเพลง Je Mappelle Helene ท่วงทำนองเป็นอย่างเช่นวันนั้น
ของเราสองคน
วันที่เราเจอกันตอนแรกเริ่ม
เราเจอกันท่ามกลางสายฝน สายลม
เทอเข้ามานั่งอยู่ข้างๆกายฉัน
เป็นเพลงประกอบหนัง Colla
เป็นหนังที่ยังคงตราตรึงในหัวใจ
ฉันมอบดอกไม้ให้เทอ
โดยที่เทอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเป็นฉัน
จนวันหนึ่ง
เทอก็ได้รู้ว่าเป็นฉัน
ที่แอบส่งดอกไม่ให้เทอทุกวัน
ในที่สุดทั้งสองคนก็ลงเอยด้วยการรักกัน

วันนี้ฉันนั่งเหงาอยู่คนเดียว
กะสายสม สายฝน เสียงเพลง
ทำไมถึงได้เศร้ามากมายขนาดหนัก
พอถึงท่อนฮุก เสียงสูง น้ำตาเล็ดรอด
คิดถึงวันนั้น ของเราสองคน
วันนี้เราสองคนต้องห่าง
เทอยังจะมั่นคงจิตใจหรือไม่ ไม่อาจรู้เลย
รู้แต่ว่า โชคชะตามันได้กำหนดไว้แล้ว
วันนี้เป็นวันแรก
ที่ฉันมีอารมอ่อนไหว
จนน้ำตาไหล
นั่นมันเป็นเพราะสายฝน สายลม กะบทเพลงใช่ไหม
มันเป็นสิ่งทั้งสามที่ฉันหลงไหล
แต่มันยังขาดบางอย่าง
สิ่งนั้นก็คือเทอ
คนที่จะทำให้ฉันหายหนาว ไม่เปียกฝน และหยุดร้องไห้
ตอนนี้เทออยู่บนนั้น
คงจะได้เจอกับสายลม สายฝนด้วยเช่นกัน
ฉันคิดถึงคุณ บทเพลงยังคงบรรเลงต่อไป ท่วงทำนองเสียงสูงทำใจฉันเจ็บปวด
ฉันอยากเห็นหน้าเทอ
ฉันอยากให้เรื่องราวของเราลงเอยอย่างเช่นในหนังเรื่องนี้
ไอ เลิฟ ยู กั่วลิ

สายลม สายฝน กะ เสียงเพลง

ตอนนี้เปิดเพลง Je Mappelle Helene ท่วงทำนองเป็นอย่างเช่นวันนั้น

ของเราสองคน

วันที่เราเจอกัน

หัวใจฉันจะแกร่ง

อย่างที่เขาว่า . . .
บางครั้งที่ที่ปลอดภัยก็ไม่ปลอดภัย
หัวใจที่อยู่ในที่ของมัน . . .
เคยได้ไออุ่นจากตัวเราเองมานานแสนนาน
ถึงวันหนึ่งก็กลับหนาวเหน็บ และร้อนรุ่มอย่างไม่รู้ตัว จนยากที่จะคาดเดา
เพียงเพราะคนเพียงหนึ่งคน
การที่ได้ใช้หัวใจรักใครสักคนนั้น
ก็เป็นหนึ่งในการเรียนรู้ของบทเรียนชีวิต ที่ได้เรียนรู้การแบ่งให้ แบ่งรับ เสมือนดั่งที่เราต้องประพฤติกับคนทุกคน
แต่น้อยไปนัก . . . ที่คนเราจะคอยมาชั่งวัดความรู้สึกนั้น กับคนที่เราทุ่มเทเสียจนมากมาย เพราะความรัก
ท่าหากเกินกว่าเหตุและผลจะเอื้อมถึง ความเสียใจจึงเป็นผลลัพธ์หนึ่ง ที่สุ่มทอยออกมาได้
แล้วเราจะจัดการกับผลลัพธ์นั้นอย่างไร ถ้ามันดันสุ่มเลือกโดนเราเข้าอย่างจัง
ฉันรู้แค่ว่า . . . ควรใช้ส่วนของสมอง ที่ยังเหลือพอที่จะทำเพื่อตัวเอง
ใช้กระบวนการคิดและทบทวน ให้มากกาว่าใช้อารมณ์
เพื่อกลั่นกรองน้ำตาออกมา
หากแต่ถ้าอยากร้อง ก็ต้องพร้อมที่จะหยุดมันด้วย หากแต่ถ้าอยากร้อง ก็ต้องพร้อมที่จะลุกขึ้ด้วย
และต้องพร้อมที่จะมองไปในวันข้างหน้า เพื่อตัวเรา เพื่อปกป้องหัวใจของเรา
ขอบคุณความรักของพ่อกับแม่ที่ปกป้องหัวใจของลูก
ขอบคุณความรักของเธอที่เป็นบทเรียนเล่มหนาในชีวิต
ขอบคุณความักในหัวใจที่ทำให้พยุงตัวเองขึ้นมาได้

อยากจะบ้าตาย

กรู๋ไม่รู้จะเอาไงกะชีวิตดี
ทามมายกรู๋ไม่หลงเหลือความเป็นตัวของตัวเองเลยวะ
แมร่งๆๆๆๆๆ บัดซบเหลือหลาย
เฮงซวยจริงๆๆช่วงนี้

บ้านกรู๋ บ้านพี่ กะความวุ่นวาย

เย็นวันศุกร์นี้เราจะได้เจอกัน พี่บอกว่าให้กรู่เดินทางตอนเย็นวันศุกร์เลยแล้วไปเจอกันที่ป่าแดง รุ่งเช้าวันเสาร์ เราค่อยขึ้นไปบ้านพี่
มันน่าดีใจไหมงะ เพราะว่าการไปบ้านพี่เขารอบนี้ไม่ใช่พี่เขาชวนแต่กรู๋เป็นฝ่ายถามเอง และพี่ก็เลยต้องให้ไปด้วย
ใจนึงก้อยากเจอ แต่อีกใจนึงก็รู้สึกแย่ มันสับสนงะ ถามว่าพี่ว่า เข้าพรรษานี้ไปเที่ยวบ้านกรู๋กันไหม
พี่มักจะอ้างสารพัด คราวที่แล้วที่ชวนกลับบ้าน อ้างว่า มันไกลเมารถ+ไม่มีญาติอยู่แถวนั้น+จะไปพักที่ไหน+ไม่กล้าเข้าหาผู้ใหญ่(พ่อ แม่กรู๋)
หลังจากเกิดเรื่องราวมากมายที่พี่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ และเจ็บมามากมาย กรู๋เล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อกะแม่ฟัง แม่ไม่สบายใจที่เห็นฉันร้องไห้มากขนาดนี้
แม่โกรธพี่มาก และยื่นคำขาดเลยว่าให้กรู๋เลิกกะพี่เขาซะ แต่กับพ่อ พ่อจะเป็นคนใจกว้างเสมอ พ่อบอกว่าเป็นธรรมดาของผู้ชายที่จะต้องมีนอกใจคนรักของตัวเองบ้าง กรู๋เป็นผู้หญิง พ่อบอกว่าควรสงบสติอารมณ์มากกว่านี้ ถ้าผู้ชายเขารักกรู๋จริง สุดท้ายเด๋วเขาก้กลับมาหาเราเอง ต้องอดทนๆๆๆๆๆๆ พ่อสอนไว้
นั่นละ
กรู๋ก็ยังไม่สามารถทำตามที่แม่สั่ง แต่กรู่เลือกที่จะทำตามที่พ่อบอก+สอน
แต่เชื่อไหมว่า กรู๋ก็ยังมีความไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา
แต่นั่นละ ความเข้มแข็งเริ่มเข้ามา ความอ่อนไหวกำลังสลายจากจิตใจ กรู๋บอกกับตัวเองเสมอว่ากรู๋จะต้องเป็นตัวของตัวเอง กรู๋จะยังรักพี่เขาหรือพี่เขายังรักกรู๋อยู่ไหม ขอแค่กรู่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อนั้นแหละกรู๋จะมีความสุข
วกกลับมาเรื่องไปเที่ยวบ้านกรู๋กัน
มารอบนี้ชวนพี่ไปเที่ยวบ้าน พี่ก็อ้างว่า กลัวแม่ด่า กลัวว่าแม่จะไม่ต้อนรับ เพราะว่าแม่โกรธเขามากเลย แม่ไม่ปลื้มพี่แล้ว พี่เกรงใจแม่ (ซะงั้นอะ)
เห็นไหมว่าพี่เขาไหลไปได้ตลอดเวลา กรู๋โมโหตัวเองว่าทำไมกรู๋ถึงอยากให้พี่เขาไปเที่ยวบ้านจัง
เพราะอะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อน กรู๋อยากให้ไปเที่ยวบ้าน ไปรู้จักกับพ่อ แม่ และพี่น้องที่บ้าน และอยากให้ไปสูดอากาศดีๆแถวบ้าน
แต่ตอนนี้มันมีอีกเหตุผลเข้ามา นั้นคือ พี่ไปเที่ยวบ้านผู้หญิงคนนั้นในช่วงที่เราทะเลาะกัน พี่ไปพักบ้านเขาแล้วจริงๆๆ มันหยามกันมากเลยรู้ไหม
กรู๋ถึงอยากให้พี่ไปบ้านกรู๋บ้าง แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากให้ไปแล้ว ตัวพี่คงไม่อยากไปเที่ยวบ้านฉันหรอก แต่พี่อยากไปเที่ยวบ้านคนอื่นจัง
พี่บอกว่าเขาชวน พี่เลยไป และฉันก็ชวนพี่มาตั้งนานแล้ว แต่ทำไม ไม่เห็นไป เรื่องนี้กรู๋พุดกรอกหูพี่มาหลายครั้งแล้ว พี่คงรำคาญ
กรู๋ว่าสุดท้ายแล้วพี่คงไม่ไปเที่ยวบ้านฉันหรอก คิดแล้วมันน่าน้อยใจ แต่ถึงได้ตัวพี่ไปเที่ยวบ้าน กรู๋ก็ยังไม่สบายใจอยู๋ดี เพราะว่าพี่เคยไปบ้านผูหญิงคนนั้นมาก่อนแล้ว และทำไมต้องไปเที่ยวบ้านผู้หญิงคนนั้นก่อนบ้านกรู๋ด้วย กรู๋ไม่เข้าใจ
แล้ววันศุกร์นี้กรู๋จะไปเที่ยวบ้านพี่ดีไหมเนี่ย
กรู๋ไม่อยากจะไปเกี่ยวข้องกับคนอย่างพี่อีกแล้ว
กรู๋ขยะแขยง
กรู๋โกรธ
โมโหร้าย
แต่กรู๋ก็ยังรัก
แมร่ง ชิบหายเอ๊ย
จะเอายังไงกะชีวิตดีวะ

อารมณ์งี้ กรู๋ละเบื่อ

ทำมายฟะ
เรื่องมานยาวจริงๆๆเลยวุ้ย
โทรมาบอกว่าจะไปแม่สอด
และกรู๋ก็บอกแล้วนะว่าถ้าไปถึงให้โทรมาหาด้วย
แต่พอไปถึง
ก็ไร้วี่แววว่าพี่จะโทมา
สุดท้ายกรู๋ทนไม่ไหว
จนต้องเป็นฝ่ายโทร
กรู๋เข้าใจว่า พี่ไม่มีมือถือใช้ตอนนี้
เพราะฝีกรู๋เองหละ แต่ต้นเหตุมันเกินจากใคร? น่าจะทั้งสองฝ่าย
กรู่โทรไปหาเอบร์เพื่อนพี่ ชื่อ แจส
เขาบอกว่าตอนนั้น (เวลาสี่ทุ่มกว่า) เขากะลังกินข้าวกัน
กรู๋ถามว่าแล้วพี่นั่งอยู่กะใคร
"พี่แจส" ตอบว่านั่งอยู่ข้างๆเขาเองแหละ
งั้นขอสายพี่หน่อยจิ
"...ๆๆๆรับโทสับ งานเข้าว่ะ"
ตะโกนซะเสียงดังเชียว
ไหนบอกว่านั่งอยู่ข้างๆๆไง ยังคุยไม่ทันรู้เรื่องเลย แบตเสือกหมดซะก่อน กรู๋ละเซง
โธ่เอ๊ย
มันน่าคิดไหมละ
ว่าพี่เขาจะนั่งอยู่ข้างๆๆใคร
ก็คงจะเป็นอีแบบเดิม
คงจะนั่งอยุ่ข้างๆๆผู้หญิงคนนั้นอีกตามเคย
เพราะเห็นว่าพี่ไม่มีเพื่อนผู้ชายที่สนิทๆเลยนิ
และตั้งแต่กลับจากแม่สอดกรู๋ก๋ยังไม่ได้ข่าวพี่เลย
จนเมื่อคืนฝันว่าพี่เขามาหาและชวนหนีไปด้วยกาน
ตื่นขึ้นมากร๋ละใจไม่ดีเลย
ตอนเที่ยงเลยโทรไปหา
แม่งชิบ
คุยกระกรู๋นะ
ทำน้ำเสียงอย่างกะคนเซงสุดๆๆ
ตอบกรู่แบบสั้นๆๆ ด้วยคำๆเดียวตลอด
"อืมๆๆๆ"
แล้วแมร่ง ไม่ให้กรู๋เซรงได้ไงฟะ
อารมณ์งี้นะ กรู๋ละเซร็ง

อารมณ์อ่อนไหว

"เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม ฉันเก็บเอาไว้ให้เธอ และจะเป็นเช่นนั้นเสมอ....

...ถนนสายนั้นที่ทอดยาว มีเรื่องราวของความเป็นจริง
มีเงาไม้เอาไว้ให้พักพิง มีให้เธอเอาไว้ยามอ่อนล้า

เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม เห็นเงาของเมฆหรือเปล่า
ทะเลสีครามที่ทอดยาว เห็นความรักฉันบ้างไหม"

รักแท้ แพ้ใกล้ชิด

ก็เพราะไอ้ความห่างไงละ
ที่ทำให้พี่เปลี่ยนไปมากมาย
ห่างหาย หงุดหงิด รำคาญ เซร็ง (มันเป็นอารมณืทั้งหมดของพี่เวลากรู๋โทรไปหา)
เมื่อคืนเวลาห้าทุ่มกว่า
พี่โทมาหาในรอบสองเดือน
โห!! สวรรค์โปรด
ฉันคิดว่าพี่คงไม่มีกะจิตกะใจโทรหากันอีกแล้ว
ด้วยประโยคสั้นๆ
พี่ : อยู่ไหน หรอ ทำไรอยู่
กรู๋ : ดึกป่านนี้แล้วจะให้ไปอยู่ไหนละ ก็อยู่ในห้องนี้ละ พรุ่งนี้เดินทางกี่โมง
พี่ : ตั้งแต่หกโมงเช้าเลยละ
กรู๋ : งั้นหรอ งานยุ่งไหมอะ ทำไมยังไม่นอนอีก
พี่ : อืม นิดหน่อย จะนอนแล้วนะ
กรู๋ : งั้นหรอ สวัสดีนะคะ พรุ่งนี้เดินทางปลอดภัยนะคะ ไปถึงแม่สอดแล้วอย่าลืมโทรหากันนะ
พี่ : อืม ได้ (ถ้าไม่เมาซะก่อนนะ)
กรู๋ :งั้นหลับฝันดีนะ
พี่: อืม
วางสาย........
นี่เป็นการคุยโทสับกันสั้นๆๆในรอบหลายเดือน
แต่นั่นมันยังแฝงด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความสุขนัก
เอาละวะ
คอยดูนะ ไอ้ความรักแท้ แ-ง มันจะแพ้ความใกล้ชิดหมัยงะ คราวนี้

ใจมนุษย์ ยากแท้หยั่งถึง

กรู๋ละไม่เข้าใจ จิตใจมนุษย์
ไหนรับปากแล้วไง ว่าถ้ากลับไปถึงบนนั้นจะโทรมาหา
และผ่านมาได้สองวันแล้ว
ยังไม่มีวี่แววว
มีแต่ข้อความสั้นๆๆ ว่า "ดึกแล้ว อย่าโทรมาอีก"
สรุปคือ กรู๋ต้องอยู่กะความเหงา
กรู๋ต้องจัดการกะความเหงาทั้งหมดด้วยตัวกรู๋เอง
นั่นเป็นสิ่งที่กรู๋ทำได้
แต่..
สิ่งที่กรู๋ต้องเอามาคิดตลอดเลยคือ
การที่พี่ต้องอยู่บนนั้น
และมีผู้หญิงคนนั้นชอบพี่มากมาย
และกรู๋ก็ไม่สามารถติดต่อพี่ได้ ทุกเวลา
อยู่บนนั้นพวกพี่ใกล้กัน
พี่เป็นคนใจอ่อน
ใครมาทำดีด้วย ก็จะตามติด
กรู่เข้าใจ
ว่าพี่เป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ เรียบร้อย นิสัยดี
ใครๆเจอก็รัก
แต่กับการที่กรู๋ได้อ่านบันทึกของผู้หญิงคนนั้นที่เขียนถึงพี่
กรู๋ ช็อค!!!
พอต้องห่างกัน
กรู๋เลยไม่เคยสบายใจเลย

เท่าไหร่ก็ไม่พอ

เมื่อเราต้องห่าง
อุปสรรคทางการติดต่อ
ความห่างไกล
การปรับตัว
หน้าที่การงาน
ทำให้เธอต้องเปลี่ยนไป
เธอกับอีกคนบนนั้น
สนิทสนม
เขารักเธอมาก
และเขาไม่อาจเลิกรักเธอได้ง่ายๆ
เขาบอกว่าเธอคือคนที่เขารอมานาน
เขาบอกว่ายังคงรอเธอ

แล้วคนห่างไกลอย่างฉันละ
ควรทำไงดี
เธออยู่ใกล้เขามากเกินไป
สักวัน
เธอก็คงไปจากฉัน
เพราะฉันคงทนทำดีให้กับเธอไม่ไหว
เพราะเธอพูดเหมือนกะว่าไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว
ความนิ่ง เท่านั้น
ที่จะหยุดเรื่องราวทั้งหมดลงได้