ทะเลเป็นเช่นใด มิอาจรู้ได้

27 ตุลาคม 2553
เกือบ 1เดือนละ ที่เราไม่ได้คุยกัน
ตั้งแต่วันนั้น
วันเสาร์ที่ 2 ตุลาคม 2553 เวลา 12.45 น.
สายตาเธอวันนั้นบอกให้รู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน
ฉันเสียเธอไปแล้ว
มิตรภาพดีๆ ที่เราเคยมีมันจางหาย
เพราะฉันใจไม่แข็งพอ
ฉันรู้ตัวเองดี ว่าไม่คู่ควรกับเธอ
แต่ก็บังอาจไปคิดกับเธอมากเกินกว่าเพื่อน

พอเธอรู้เข้า เท่านั้นละ เอก็บอกว่าจะหายไปจากชีวิตฉัน
เธอบอกว่า เธอไม่อยากเห็นฉันต้องเจ็บปววดเพราะเธอ
เธอเลือกที่จะเดิน และหายไปจากชีวิตฉันเอง
แม้แต่ความเป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นน้อง เธอก้ไม่เหลือไว้

เธอเดินไป ก้าวไปอย่างสง่า เธอไปได้สวยเชียว
คิดแล้วเจ็บจิ๊ด
ทำไมเรื่องราวต้องจบลงแบบแย่ๆ
ฉันไม่ควรบอกเธอถึงความลับทั้งหมด
ฉันควรเก็บความลับไว้กับตัวเอง และให้มันจมอยู่กับตัวเองไปจนวันสุดท้าย
หากฉันทำแบบนั้นได้จริง
ฉันคงได้คุยกับเธอ และมีเธอเหมือนเดิม

ตั้งแต่เราจากกันวันนั้น ฉันไม่มีกำลังใจทำอไร
ฉันคิดถึงเธอ
ฉันเสียใจ
ปวดหัว ชีวิตไม่รู้จะไปทางไหนดี

เมื่อเขายังมาวนเวียนอยู่ไม่ไกลตลอด
แต่ทำฉันยังคิดถึงแต่เธอ

ได้แต่รอ
รอว่า สักวันหนึ่ง
ฉันจะได้เจอเธอโดยบังเอิญที่โลตัสอีก

วันที่เธอกลับจากทะเล ก็จะไม่มีวันรู้
วันที่เธอกลับมาบ้านฉันก็ไม่มีวันรู้
ทะเลเป็นอย่างไร ก็ไม่อาจรู้

เมื่อไม่ตัวกลาง
เธอหายไปแล้ว
เธออยู่ที่ไหนสักแห่ง
ฉันรู้ว่าที่ไหน
แต่ไม่อาจรับรู้ได้เลยว่า
ที่ตรงนั้นเป็นเช่นใด

ฉันคิดถึงเธอจริงๆๆ