โลกนี้มันสับสนนัก!!

ครั้งแรกที่เราเจอกัน คือที่ร้านอิ่มอุ่น หลัง มน.
"เพียงพบครั้งแรก ตัวฉันแอบจ้องมองเธอ"
ฉันนั่งตรงข้ามกับเธอ
อย่าเพิ่งงง
เพราะวันนั้นเราไปกินข้าวด้วยกัน 4คน
มีเทอ และเพื่อนๆฉันอีก 2คน
เทอไปในฐานะน้องชายของเพื่อนคนหนึ่งที่ไปด้วยกัน


แต่ทำไมฉันถึงเพิ่งเคยเห็นน้องชายคนนี้ของเพื่อน
และเทอกะฉันห่างกัน ถึง 5 ปี
ฉันจึงรู้จักแต่น้องชายคนโตของเพื่อนเท่านั้น

วันนั้นพวกฉันมัวแต่คุยถามไถ่ แข่งกันพูด จนเทอนั่งนิ่ง เพราะเพื่อนตัว ไม่ยอมแนะนำน้องชายคนอื่นรู้จัก
ฉันจึงชวนเทอคุย
เมื่อต้องสบสายตากัน
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง รู้แต่เพียงว่า ถูกชะตากับเทออย่างบอกไม่ถูก

เราก็คุยกันถูกคอมากเลยทีเดียว

หลังจากนั้นเราก็เปนเพื่อนในเฟสบุค

และอีกไม่กี่เดือนต่อมา
เพื่อนของฉันคนนี้ก็เข้ามา

มันก็ดีตรงที่พวกเราเริ่มคุยกันมากขึ้น
พวกเราเจอกัน ไปกินข้าวบ่อยมากขึ้น
แต่นั่นละ
ยิ่งเจอเทอบ่อยมากเท่าไหร่ เหมือนจะยิ่งแน่ใจในตัวเองว่าฉันรู้สึกอย่างไร
จนตอนหลังๆ
จนห่างไปสักพัก
เทอทักมาในเฟสว่า "คิดถึง"
ฉันไม่รู้ว่าก่อนเทอจะใช้คำนี้ ได้คิดสักนิดก่อนหรือยัง
เพราะนั่นยิ่งทำให้ฉันเก็บมาคิด
เทอมักเรียกฉันว่า "พี่สาว" เวลาเราคุยกันทางเฟสบุค ดูเหมือนเทอพยายามบอกกับฉันว่าเราเป็น กัน แต่ฉันกลับรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เฉยๆ ไม่ว่าอะไร

หลังจากนั้น
เราได้มีโอกาสไปกินข้าวสองต่อสองเป็นบางครั้ง
ความรู้สึกในตัวของฉันยิ่งชัดขึ้น
เรานั่งกินข้าว พยายามคุยเรื่องทั่วๆไป เกี่ยวกับที่บ้าน
แต่ต้องคอยหลบสายตาอยู่เรื่อยๆ
ฉันมองภาพ และคิดว่าเทอเปนญาติไม่ออกเลยจริงๆ

อาทิตย์ที่แล้วฉันกลับมาจากบ้าน คนแรกที่ฉันโทรหา และอยากไปกินข้าวด้วย คือเทอ
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เราไปกินบะหมี่ด้วยกัน และต่อด้วยไอสครีมวอลล์ และฉันก็เอาของฝากเป็นพวงกุยแจจากริมเมย แม่สอดให้เทอ

และอาทิตย์นี้ เมื่อเทอกลับจากบ้าน
เทอก็โทรชวนฉันไปกินข้าวทันทีในเย็นวันนั้น
และเราก็ไปกินมื้อค่ำด้วยกันในอีกวัน
เทอเอาของฝากเป็น "กลิ๊" จากบนดอยมาให้

ฉันกำลังถามตัวเองว่าความรู้สึกทั้งหมดนี้ มันคืออะไร
มันเคว้งคว้าง รอคอย หรือสับสน หรืออะไรสักอย่าง หรือหลายอย่าง