เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ฉันขึ้นไปบนบ้านพี่
พี่บอกว่าไม่ว่างลงมารับ
เพราะว่า
ไม่ว่าง
ทางเข้าบ้านพี่ก็ไม่สะดวก แถมยังไม่มีรถประจำทางอีก
ต้องอาศัยรอรถชาวบ้านขึ้นไปเท่านั้น
ไปถึงที่ตลาดนครไทยเวลาเที่ยง
นั่งรอ กว่าจะมีรถวิ่งไปบนหมู่บ้านพี่ก้ปาไป5โมงเย็นแล้ว
นั่งท้ายกระบะกับพี่ๆในหมู่บ้านนั้นอีก4-5 คน
ไปถึงบ้านพี่ก็มืดแล้ว ประมาณ ทุ่มกว่า
น้ำตาไหลเลยเมื่อไปถึงหน้าประตูบ้านพี่
แอบไปปล่อยน้ำตาในห้องน้ำ
พี่ทักเล่นๆว่า
ที่เห็นอยู่เนี่ย "วิญญาณหรือว่าคนเนี่ย"
เช้าวันอาทิตย์
เราไปเก็บผักบนเขา
เก็บผลไม่ป่า
ที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อน
ดูเหมือนฉันจะมีความสุขมาก
ทั้งที่
รู้ว่า
สิ่งที่พี่กำลังทำดีด้วยมันป็นเพียงหน้าที่ของเจ้าบ้านที่พึงทำดีกับแขกผู้มาเยือนเท่านั้น
พี่บอกว่าจะมาส่งฉันที่พิษณุโลก
แต่ว่า
เรื่องมันกลับเปลี่ยนทันที
เมื่อฉันเก็บข้าวของหมด
แต่พี่มาบอกว่าจะไปส่งแค่นครไทย
ฉัน
ใจสลายอีกรอบ
ร้องไห้อีกแล้ว
ทำไมพี่ถึงบอกว่าจะมาส่งฉันที่พิษโลกละ
ฉันอยากให้พี่มีเวลาให้กะฉันบ้างเท่านั้น
นี่ก็ผ่านมาได้2เดือนเต็มแล้วนะ
ที่เราสองคนห่างเหินกัน
และแล้วฉันก็ตัดสินใจไม่ลงมาในวันนั้น
ฉันลงมาเมื่อวาน
วันจันทร์
ฉันต้องลางานอะจิ
เพียงเพราะอยากจะอยู่ใกล้ๆพี่
ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะว่าวันนี้ พี่เขาต้องกลับไปเจอคนอื่น
แนไม่อยากให้พี่ขึ้นไปบนโรงเรียนนั้นเลย
มันเป็นโรงเรียนสยองขวัญ
น่ากลัวมากในความรู้สึกของฉัน
เพราะว่าตั้งแต่วันแรกที่พี่ไป
โลกของฉันก็ถูกปิดลง ไม่เคยมีหนทางที่ฉันจะได้ตัวพี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกเลย
ฉันเครียดมาตลอดจนวินาทีสุดท้าย คือพี่เลือกคนนั้นและเพียงเพราะว่าฉันไปด่าพี่ด้วยคำหยาบคาย
สุดท้ายฉันกลายเป็นคนผิด
และพี่ก็เอาไปบอกคนอื่นว่าฉันเป็นฝ่ายผิด
เรื่องราวที่เกิดขึ้น2-3วันนี้มันก็เกือบจะดีแล้ว
แต่ว่าวินาทีสุดท้าย
ตอนพี่ลงมาส่งที่นครไทยเมื่อวานตอนเที่ยง
มันก็เกิดเรื่องที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาอีกแล้ว
ฉันทำไปได้ไง....
(แล้วจามาเขียนต่อนะคะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น