ผู้ติดตาม

วันอาทิตย์ที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2552

ตัดสินใจเลือกทางเดิน

ถึงแม้ว่าสิ่งที่ฉันหวังไว้จะไม่มีวันเป็นจิง
แต่ในเมื่อฉันเลือกทางเดินนี้แล้ว
ฉันจะอดทนต่อไป
ฉันจะรอ
เมื่อวานก่อนที่พี่จะขึ้นไปรร.
พี่โทมาบอกว่าจะไม่มาหาฉัน
เพราะว่าจะรีบกลับ
ไปเถอะ
ไปดีนะ ขอให้โชคดีนะ
เรื่องมานเศร้า น้ำตาไหลหลังจากพี่วางสายไป
สองคืนที่ผ่านมา เป็นอะไรที่น่าเจ็บปวดที่สุด เพราะฉันรู้ว่าพี่นอนกับผู้หญิงคนนั้น
แต่ฉันก็ยังบอกตัวเองว่ายังไงก็จะรอ
รอสักวันพี่จะต้องกลับคืนมาเป็นของฉัน
ผ่านไปได้สักพัก พี่เคาะประตูห้องเพื่อนฉันหอในเมืองที่ฉันไปพักด้วย
พี่มาหาฉันจิงๆ
พี่เห็นฉันกำลังร้องไห้
พี่ไม่พูดอะไร
ฉันลงไปส่งพี่ข้างล่างหอ
เราสองคนต่างมองหน้า
รู้สึกปวดร้าวจนตัวสั่น
พี่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ เมื่อคืนนอนกับผู้หญิงคนอื่น
ทำไมมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้ว
พี่ถึงยอมมาเจอฉัน แต่พี่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ
แต่สิ่งที่ฉันมั่นใจได้ตอนนั้นคือ ยังไงฉันก็จะรอ และยอมให้อภัยพี่
เมื่อวานตอนเย็นพอพี่ไปถึงรรง
พี่ได้โทมาบอกด้วยว่า กลับไปถึงแล้ว
เวลานั้นฉันเฝ้าแม่พี่ที่ป่วยอยู่รพ.
พร้อมด้วยพี่ชายพี่สะใภ้ของพี่
กำลังใจที่พวกพี่ๆเขาให้กับฉัน
ทำใหฉันยังพอมีความหวังที่จะก้าวเดินต่อไปในเส้นทางนี้
ฉันจะรอ

วันเสาร์ที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2552

ยินยอม

1. สิ่งที่มองไม่เห็น
พยายามตัดใจ และทำที่จะปล่อยวางเรื่องที่มันร้ายๆไปได้แล้ว
วันเวลาผ่านไปได้4-5เดือน
พี่ก็โผล่เข้ามาอีก ชวนไปบ้าน พาไปแนะนำให้ญาติๆรู้จัก ฉันยังงงๆ
กับสิ่งที่ทำ แต่ว่าความรู้สึกไม่สนใจแล้ว เจ็บแต่ไม่เป็นไรขอแค่ได้เจอพี่ ความรู้สึกตอนนั้นนะ

ขึ้นไปบ้านพี่สองวันกับหนึ่งคืน
พี่ไม่ค่อยสนใจฉัน
แต่ญาติๆพี่ทุกคนต่างให้กำลังใจฉัน
ทุกคนไม่อยากให้พี่ไปกะผู้หญิงคนนั้น

พี่ยอมไปบ้านฉัน แต่กว่าจะยอมไป ...พี่เขาโลเลตั้งนาน
ไปได้4วัน3คืน
บางขณะของวันดูพี่มีความสุขดี
แต่บางเวลาเหมือนพี่คิดถึงคนอื่น
พี่เป็นกังวลถึงเรื่องอื่น
แต่ฉันกำลังหลอกตัวเอง หลอกความรู้สึกตัว
ไม่มีการเอ่ยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
ต่างคนต่างยิ้มให้กัน
แต่ภายในใจมันเจ็บปวดลึกๆ
สิ่งที่ฉันตั้งคำถามอยู่ในใจตลอดเวลา ก็ไม่กล้าถาม ว่าสรุปแล้วพี่จะเอายังไงกับฉัน
คิดแค่ว่าเวลานั้นมีพี่อยู่ใกล้ๆก็พอแล้ว ไม่สนใจความรู้สึกใคร แม้กระทั่งพ่อ แม่ และพี่ๆ
ก็สิ่งที่ฉันต้องการทำคือ อยากให้พี่ไปบ้านฉันให้ได้สักครั้งหนึ่ง
ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม และสุดท้ายพี่ก็ยอมไป แต่ฉันก็ต้องยอมเจ็บปวด เพราะใจพี่ไม่ได้อยู่ที่ฉัน
เรื่องเลวร้ายกำลังจะหมดไปใช่ไหม ก็ในเมื่อพี่ก็พาฉันไปรู้จักญาติๆพี่ และยอมไปรู้จักญาติฉัน
แต่ว่า สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นกำลังจะเกิด
มันเพิ่งเกิดเมื่อกี้นี้เอง

2. ความหวัง

หลังจากที่เรากลับจากบ้านฉันตอนปีใหม่ พี่ก็ไม่ได้โทมาเลย
จนเมื่อวันพฤหัสที่แล้ว ญาติพี่โทมาบอกว่าแม่พี่ป่วยหนัก อยุ่ห้องไอซียู
และให้ฉันไปเฝ้าเป็นเพื่อพี่หน่อย
พี่ไม่ค่อยอยากให้ไป
แต่ฉันก็ไป เพราะมันเป็นเพียงโอกาสเดียว ที่ฉันจะได้เจอหน้าพี่ และฉันก็อยากไปเยี่ยมแม่พี่ด้วย
ตัดสินใจไป แต่สิ่งที่ฉันได้รับก็คือ พี่เย็นชากับฉัน ฉันรู้ว่าพี่กลุ้มใจเรื่องแม่ป่วยหนัก และฉันรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังโทมา
ทุกครั้งที่พี่คุยโทสับกะขา พี่จะคุยไม่ดีกับฉัน
ฉันบอกกับตัวเองว่าต้องอดทน เพราะยังไงฉันก็จะทำให้ได้พี่กลับคืนมา
ไม่ว่าจะเหมือนเดิมหรือไม่ แต่ฉันเชื่อว่ามันต้องดีกว่าเดิม ฉันหวังอย่างงั้น

วันที่สองแล้วที่แม่พี่นอนป่วยอยู่ห้องไอซียู ฉันไปเยี่ยมครั้งที่สอง พี่คุยกับฉันดีขึ้น
วันที่สามแม่พี่ป่วยหนักต้องฟอกไต เย็นนนัน้เราสองคนนั่งเฝ้าแม่พี่อยุ่หน้าห้อง พี่บอกอาการของแม่พี่ และเริ่มคุยกะฉันในเรื่องอื่นๆที่พี่ไม่สบายใจให้ฉันฟัง
ฉันรับรู้ได้เลยว่า พี่ก็ยังมีฉันอยู่ในใจ ฉันแอบหวังแบบนั้น

วันที่สามฉันไปเยี่ยมแม่พี่อีก ตอนที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน ผู้หญิงคนนั้นโทมา น้ำเสียงและสีหน้าของพี่เปลี่ยนไป พี่ไม่ยอมหันหน้ามาทางฉัน
พี่พยายามพูดเสียงเบาที่สุด เพื่อไม่ให้ฉันรู้ว่าคุยอะไร แต่ฉันรู้ว่ากำลังคุยกะผู้หญิงคนนั้น
น่าเจ็บใจนัก ฉันแกล้งเรียกชื่อพี่อยู่ใกล้ๆโทรศัพท์ เพื่อให้"มัน" ได้รู้ว่าพี่อยู่กะฉัน
พี่ไม่คุยต่อ รีบตัดสายไป และก็ทำหน้างอใส่ฉัน
แต่ฉันยังมีความหวังอีกว่า ฉันจะต้องได้พี่กลับมา

3. สูญสิ้นความหวัง
เมื่อวานเป็นวันศุกร์ ฉันรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องมาเยี่ยมแม่พี่แน่ๆ แล้วมันก็จิง เมื่อคืนตอนสี่ทุ่มครึ่งฉันโทไป
ผู้หญิงคนนั้นรับสายจริงๆ
-ขอสายพี่...ค่ะ
เสียงฉันสั่น พี่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นจิงๆด้วย
-พี่นอนกับผู้หญิงคนนั้นหรอ
พี่ตอบ
-ไม่ใช่ บอกว่าอยู่บ้านครูคนอื่นกัน
แต่ฉันไม่เชื่อ คิดไปต่างๆนานา
เราคุยกันยังไม่ทันรู้เรื่องโทสับก็ถูกตัดสายไป
ฉันปล่อยโฮเป็นชั่วโมง
ผ่านไปชั่วโมงกว่า ครูผู้ชาย(พี่คนนั้น)ที่เคยโทมาเล่าเรื่องของพี่กับผู้หญิงคนนั้นก็โทมา
ฉันอยากรู้ รีบรับสายทันที
พี่คนนั้นเล่าให้ฉันฟังว่าเมื่อวานครูผู้หญิงคนนั้นได้ย้ายกลับไปบ้านเกิดมันแล้ว
พวกครูที่นั่นพากันไปส่งครูคนนั้น(ระยะทาง200กม)
แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นมันวกกลับมาเยี่ยมแม่พี่และมาหาพี่
พี่คนนั้นบอกว่าให้ฉันหายกังวลได้เลย เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องหายไปจากชีวิตพี่ เพราะความห่างไกล
และสิ่งที่ฉันคิดก็คือ ฉันจะอดทนรอพี่ ต่อไป
มันไปได้ก็ดี

เมื่อเช้าฉันโทไปหาพี่แต่เช้า เพราะว่านอนไม่หลับทั้งคืน และยังรู้สึกตื่นเช้าอีก
พี่รับสาย
และมีเสียงผู้หญิงคนนั้นลอดเข้ามาในสาย
มันก็คงอยากให้ฉันรู้ว่ามันอยู่กะพี่

เราคุยกันได้สักพักพี่ก็ตัดสายไปอีก

ตอนเที่ยงฉันเกิดอยากให้ผู้หญิงคนนั้นมันได้รู้บ้างว่าพี่กับฉันไปไหนกันมาช่วงปิดปีใหม่
ฉันเลยส่งข้อความว่า "พี่...คะ รูปงานปีใหม่ที่เราไปเที่ยวบ้านพี่และบ้านฉันอัดเสร็จแล้วนะเด๋วถ้าพรุ่งนี้ว่างจะเอาไปให้ดู"
พี่คงจะไม่พอใจมาก เพราะว่ามือถือที่พี่ถืออยู่เป็นของผู้หญิงคนนั้น และแน่นอนข้อความนี้ ต้องผ่านการอ่านจากผู้หญิงคนนั้นก่อน

หลังจากส่งข้อความแล้ว สิ่งที่ฉันกลัวคือ กลัวพี่จะโกรธฉัน เพราะว่าความลับของพี่แตกไปแล้ว
แต่ก็ยังนึกสะใจอยู่ไม่น้อยเลย ที่อย่างน้อยให้"มัน"ได้รับรู้ซะบ้างว่าความเจ็บปวดที่มันเคยทำกับฉันเป็นยังไง

และแล้วพี่ก็โทกลับมาหลังจากอ่านข้อความเสร็จ
ฉันไม่ได้รับทันทีเพราะว่าขับมอไซค์อยู่
เมื่อมาถึงหอเพื่อนในเมือง
พี่โทมาอีกรอบ
แต่ยังไม่ทันรับ

ฉันว่าจะโทกลับไป แต่คิดว่าที่พี่โทมาต้องเป็นเรื่องข้อความที่ส่งไปแน่ๆ เพราะว่าอีผู้หญิงคนนั้นมันต้องถามถึงเรื่องในข้อความ
ฉันนั่งทำใจสักพัก รวบรวมความกล้า โทกลับไปหาพี่
พี่ถามว่าฉันส่งข้อความไปหาพี่ทำไม
ฉันเลยบอกว่าฉันอัดรูปเสจแล้วและว่าจะเอามาให้ดูกัน
พี่รีบตัดคำว่า ไม่อยากดู
และพี่ก็พูดว่า สิ่งที่ฉันทำไปนั้น ทำให้พี่ยุ่ง วุ่นวาย เอาละซิ ผุ้หญิงคนนั้นมันคงกำลังออเซาะถามพี่อยุ่ข้างๆพี่
ฉันรีบบอกวางสายไปเพราะกลัวพี่จะว่าฉันต่อหน้ามัน เดี๋ยวมันจะได้ใจ

สามชั่วโมงถัดมาฉันก็โทไปหาพี่อีก พเอถามอาการของแม่พี่
และแล้วพี่ฉันหลงไปถามว่า เคืองหรือ ที่ส่งข้อความไป
พี่เลยตะคอกใส่ฉันเลยว่า ส่งข้อความมาทำไม
และบอกว่า ห้ามฉันโทไปหาพี่อีก ไม่โทมาอีกเลย (พี่พูดแบบนี้ให้ฉันดดยที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วย)
มันคงจะสะใจที่พี่พูดกับฉันแบบนั้น
มันน่าเจ็บใจนัก
ความดีที่ฉันทำมาตลอด ต้องพังลงเพราะตัวฉันเอง

ฉันคิดว่าฉันจะยังไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอก
เพราะว่าพรุ่งนี้ผู้หญิงงคนนั้นก็ไปแล้ว
แค่วันนี้ฉันอดทนให้มากกว่านี้

4.ภาวะจำยอม

คืนนี้พี่ก็คงยังอยู่กับผู้หญิงคนนั้นที่ที่ฉันเคยไปนั่งกับพี่ ตรงหน้าห้องไอซียู
พี่ไม่ยอมให้ฉันไปเยี่ยมแม่พี่
และบอกว่าไม่จำเป็นต้องไป
พี่ไม่รักษาน้ำใจฉันเลย

ฉันตอนนี้สักดิ์ศรีไม่มีเหลือ
ในเมื่อมันหมดไป ไม่มีเหลือแล้ว
ก็ให้มันถึงที่สุด
ฉันจะยอม ยอม ยอมให้วันนี้เป็นของมัน แต่สักวันต้องเป็นวันของฉัน

วันพุธที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2552

วันพฤหัสบดีที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2552

ใกล้-ไกล

จ่าย15บาทเพื่อให้ได้เขียน


เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเพียงไม่นาน เราก็ห่างกันเกือบปีแล้ว


ปีใหม่ที่ผ่านมาฉันเห็นเทอ เจอเทอ แต่ว่าเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

เมื่อวานฉันก็เพิ่งเห็นเทอ
แต่ก็ยิ่งมั่นใจว่าเราไม่รู้จักกัน
เทอทำเหินห่างกะฉันมากมาย สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นไปได้ก็เป็นไปได้ สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นไปไม่ได้ก็เป็นไปไม่ได้
ความรู้สึกลึกๆรู้อยู่แก่ใจมาตลอด
ว่าสิ่งที่ฉันหวังจะไม่ได้สมหวัง

คำตอบมันชัดเจนแล้ววันนี้

สงบจมจ่อมอยู่ในพวังค์ได้พักใหญ่แล้ว
แต่แล้วเมื่อได้เจอหน้าเทอ ฉันก็เสียใจและร้องไห้อีก

อยากได้เทอมาเหมือนเดิม
ทำทุกอย่าง
ศักดิ์ศรีไม่เหลือแล้ว
ก็เพื่อให้ได้เทอกลับมา
ไม่ว่าจะยังไงก็ช่าง
ฉันจะอดทนรอ