วันนี้ฉันป่วย
วันนี้เทอจะสบายดีไหม
วันนี้ฉันหม่น
วันนี้เทอดูสดใส
ฉันกินข้าวหมดจานแล้ว
เทอเพิ่งถือจานข้าวเดินหาโต๊ะนั่ง
เทอเครียดไหมกับหน้าที่ตรงนั้น
ฉันเครียดจังกับตรงนี้
ฉันมองไปที่เทอตลอดเวลา
เทอไม่เคยมองมาที่ฉัน
วันนี้เป็นวันแรกที่เทอสบตากัน
เทอคงจะรู้ตัวแล้วว่าฉันคิดยังไง
ฉันและเทอต่างเดินผ่านกันเกือบทุกวัน
แต่ฉันกลับไม่กล้ามองหน้าเทอและยิ้มให้เทอ
ฉันเสียใจ
แต่สิ่งที่ฉันทำ นั่นถูกต้องที่สุดแล้ว
คิดว่างั้นนะ
เทอเป็นนิสิต
ฉันเป็นบุคลากร
แต่เราก็รุ่นเดียวกัน
ฉันควรวางตัวยังไงดี
เห็นหน้าเทอทีไร ก็รู้สึกดี
อยากให้เทออยู่ตรงนี้ไปนานๆ
ไม่อยากให้เทอจบออกไปเลย
หรือไม่ถ้าจบ ขอให้ได้ทำงานต่อที่นี่ได้ไหม
ฉันเห็นเทอตั้งแต่ปี1แล้ว
ปีก็ปีที่6แล้วที่ฉันได้มีโอกาสได้เห็นหน้าเทอ
เหลืออีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
เทอก้ต้องจากไป
ไกลแสนไกล
และเทอคงจะไม่มีวันรับรู้เรื่องราวของฉันเลย
และเทอก็คงไม่อยากรู้
คลินิกที่นี่
มีเทอเดินวนเวียนในทุกๆวัน
และฉันหวังให้เป็นคลินิกรัก...
(ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้)
